dusz, i takim pojął tem uśmiech Tiepolo [1][2] w ekstazie swojej św. Katarzyny, [3] równie jak Solimena [4][5] w swojej Matce bolesnej, uśmiech jeszcze zapytujący po raz ostatni, ale już pełen rezygnacji i przebolenia – a Correggio [6][7] w swojej św. Małgorzacie uśmiech oczarowania, w swoim św. Sebastianie, [8] tem arcydziele arcydzieł, uśmiech ekstazy duchowej, w swojej Jonie ideał ekstazy zmysłowej [9].[10] – Że wspomnimy tu jeszcze uśmiech Matki bolesnej Scheffera, zdający się mówić z podziwieniem: panie! jakiżeś wielki, kiedy nawet nad bólem moim możesz panować!... i jego św. Monikę, i św. Cecylię, które go czynią malarstwa Szopenem. Tu wspominam imię Roethla, [11] młodego malarza, gdzie Heine i Schumann zdają się spotykać w kreacjach tego strzaskanego olbrzyma. Oto rycina „śmierć przyjacielem” (der Tod als Freund).[12] U szczytu starej wieżycy gotyckiej wnętrze izdebki zgrzybiałego dzwonnika, – w wielkim krześle siedzi stuletni starzec i kona – nad nim na ścianie krucyfiks, przed nim biblia na stole – ręce już ołowiane leżą na poręczach karła – poranek – on powinien by dzwonić, – ale już nie może – a więc śmierć, famulus jego wyręcza go, i ciągnie sznur podzwonny w jego izdebce – on z nią już tak oswojony, że patrzy „z uśmiechem” półdziecinnym na dzwoniącą, okrytą
- ↑ Wiedeń.
- ↑
Giovanni Battista Tiepolo - patrz artykuł w Wikipedii.
- ↑ Obraz Tiepola Św. Katarzyna ze Sieny w Wikimedia Commons.
- ↑ Drezno.
- ↑ Francesco Solimena - patrz artykuł w Wikipedii.
- ↑ Idem.
- ↑ Antonio Allegri da Correggio - patrz artykuł w Wikipedii.
- ↑ Obraz Correggia Madonna z Dzieciątkiem i św. Sebastianem w Wikipaintings.
- ↑ Berlin.
- ↑ O obrazie Correggia Jowisz i Io - patrz artykuł w Wikipedii.
- ↑ Alfred Rethel - patrz artykuły w niemieckiej i angielskiej wersji Wikipedii.
- ↑ Rycina Alfreda Rethela Der Tod als Freund <Śmierć jako przyjaciel> w Wikimedia Commons.
