Ta strona została przepisana.
Pieśniom ja skaldów i sagom nie wydrę
Imienia twego, ani dam zagasnąć
Sławie rycerza mego, w jej zaraniu!
Bądźmy rozsądni! Nie blednijmy słabo
Przed Norn potęgą! — i z rozbitej nawy
Nadziei naszych, wspólną cześć ocalmy!
Złóżmy ofiarę ze sczęścia ziemskiego
I siebie wzajem pożegnajmy!
Frytjof.
Czemu?
Czy, że bezsenność złamała ci ducha?
Ingeborga.
Trzeba twą sławę i moją ratować.
Frytjof.
Sława kobiety leży w sercu męża.
Ingeborga.
Kto nie szanuje, ten kocha niedługo!
Frytjof.
Kaprys nie daje prawa do szacunku.
Ingeborga.
Pełnić powinność, jest-to kaprys święty.
Frytjof.
Czemuż twa miłość nie walczyła wczora
Z tą powinnością?
