Chciwie ją lubej dziewczynie tłumaczy,
Od wszystkich w świecie konungów[1] szczęśliwszy!
Jakże mu słodko pod żaglem rozpiętym,
Z tą towarzyszką bujać nad odmętem,
I patrzeć, sine gdy przerzyna tonie,
Jak ona w białe, drobne klaska dłonie!
I do gniazd ptaszych nie trudna mu ścieżka,
Jakkolwiek stroma, spadzista lub kręta;
On u orlicy, co w obłokach mieszka,
Dla Ingeborgi wydziera pisklęta!
Próżno się w gniewie dąsa potok wzdęty —
Chłopiec dziewczynę przytula do boku,
I w bród, kochanem ramieniem ujęty,
Przenosi, szydząc z hałasów potoku.
Pierwszy kwiat z łona ziemi wystrzelony,
Pierwszy poziomek zrumienionych pączek,
- ↑ Konung, Knung, prawie to samo co król. Był to naczelny wódz narodu podczas wojny, i najwyższy sędzia i kapłan w pokoju. Skandynawscy konungowie wywodzili ród swój od bogów, przez Seminga (w Norwegii) i Ingwe w Szwecyi), synów Odyna. —
na pomnikach czytają. Alfabet runiczny składa się z szesnastu znaków pojedyńczych i trzech podwójnych, to jest, z dziewiętnastu. Znaki te, oprócz dźwięków mowy (głosek), które wyobrażają, mają jescze arytmetyczne znaczenie, i idą w porządku jaki im liczbowy walor nadaje. — Znaczenie liczbowe, nazwa i porządek alfabetu runicznego są następne: 1. pojedynczych — Frej lub Fao = f — 1; Ur = u — 2; Thor lub Thuss = th (ang.) — 3; Os lub Oden = ó — 4; Rejd = r (runa do łacińskiego R podobna) — 5; Kön = k, cz — 6; Hagl = h, g — 7; Nod = n — 8; Is = i, j — 9; Ar = a — 10; Sun = s — 11; Tyr = t — 12; Biark = b (do wielkiego B podobna) — 13; Logur = l — 14; Madur = m — 15; i Or = o — 16. — 2. podwójnych: Ar-Lagur = al — 17; Balg-Thor = podwójne th — 18; i nakoniec Twi—madur = podwójne m — 19. — Nietylko każda runa ma swoje nazwisko, ale, zarazem, wyraz ją obejmujący ma własne znaczenie: nap. Oden, Thor i Frej są to imiona głównych bogów, Sun znaczy — słońce, Is — lód, Hagl — grad, Biark — brzozę, Madur — matkę i t. d.
