Strona:PL Tegner - Ulotne poezye.djvu/23

ten młody — nowych szermierzy myśli i słowa — którzy odradzającą się szkołę romantyczną w Szwecyi zapowiadali.
 Poznał tu Jana Gabryela hrabiego Oxenstjerna, głównego dostojnika gustawowskiej epoki, poetę i mówcę znamienitego, oraz Karola Gustawa Leopolda — ostatniego klasycznego poetę, Adlerberta dramaturga — Nilsa Rosensteina — Peikala i słynnego na całą Europę Berzeliusza. Poza gronem tego poważnego koła akademii szwedzkiej ożywiały stolicę znakomitości pierwszego rzędu — zachodzące i wschodzące z Tegnérem gwiazdy północy. Poznał i zaprzyjaźnił się z Franzénem, którego w jednym z swych poematów słowikiem Szwecyi nazywa, — z Janem Olofem Walén, genialnym poetą religijnym, którego Skandynawia imieniem „północnej harfy Davida“ uczciła, z ulubioną poetką Maryą Lengrin — z Henrykiem Ling, z Atterbonnem, profesorem estetyki w Upsali — poetami Afseliusem i Stagneliusem, z Nybergiem a przedewszystkiem z Gejerem, słynnym historykiem i poetą, który pospołu z Walénem i Franzénem w tegnerowskiej epoce zasłynął — na szwedzkim stojąc parnasie.
 Pobyt Tegnéra w Sztockholmie, zaznajomiwszy go z całą wykształconą Szwecyą — wprowadził go odrazu w najwyższe koła, gdzie, poznany i oceniony, coraz głośniejszego nabywał imienia i wpływ wywierał zbawienny, ale obowiązki zawodu powoływały go do osieroconej wszechnicy, gdzie go do nowej a zaszczytnej wezwano pracy.
 Tegnér w czasie pobytu swego w Sztokholmie poznał dziada mojego, ówczesnego kanclerza państwa, ministra spraw zagranicznych, któren był zarazem kanclerzem uniwersytetu lundzkiego. Kanclerz poznał się na zdolnościach i zasłudze młodego wieszcza, ukochał go, a dbały krzewiciel oświaty narodowej, wyjednał u króla Karola XIII, że rozłączono, dotąd do jednej profesury należące, wykłady literatury greckiej i oryentalnej i utworzono osobną dla każdej katedrę. Dotychczasowy profesor Norberg, zatrzymując ulubioną i właściwą sobie naukę oryentalną, odstąpił katedrę literatury greckiej, na którą kanclerz zaprosił