„Fantazye podróżne“, urywek z trzechdniowej podróży morskiej parowcem z Sztokholmu do Kopenhagi, są jednym z najpóźniejszych utworów Tegnéra, — ostatnim pono śpiewem łabędzim poety. Pisał te wiersze na okręcie, w czasie ostatniej choroby, jadąc z porady lekarskiej do Karlsbadu dla poratowania silnie nadwątlonego już zdrowia. Poemat ten ukazał się już po śmierci Tegnéra jako ostatnia pamiątka poety. W odpisach istnieje kilka tekstów niezgodnych z sobą, zwłaszcza co do formy, ponieważ poeta przerabiał ustępy w brulionach dowolnie, nie skreślając pierwotnych.
Moje tłómaczenie tej fantazyi pośmiertnej jest wolne, — dla uwydatnienia bowiem myśli i zwrotów, miejscami zbyt zawiłych a ekscentrycznych nawet, — zbyt trudnych i niezrozumiałych w ścisłym przekładzie, nie można się było niewolniczo trzymać oryginału, chcąc myśli oddać i treść pochwycić wedle woli i ducha Tegnéra.
