Patrzaj uważnie w te wysp gromady —
Nie pływająceż to są Cyklady?...
Dla boga śpiewu niema świątyni,
Lecz siostra jego, — wielka łowczyni
Schodzi na łowy
Tu w te dąbrowy!
........
Ot jej jelenie! ........
Patrz! tamtą stroną
Pod tryumfalną borów koroną —
Nieustraszone — spokojnie stoją! —
Zazdrosny rogacz — sarenkę swoją
Wygląda z kniei, — wiatru się radzi,
Żali ją pogoń jaka nie zdradzi. —
....................
Jakże tu cicho — jak pięknie w koło, —
A jak poważnie — a jak wesoło!...
Tysiącem ramion morze się wdarło
I rozkoszując tu ląd rozparło; —
Nikt nie przeliczy odłamów skały,
W których tajniki się powdzierały
Na lądy stale
Syreny białe,
Całując kwiaty, co rosną w brzegu
I głaszcząc warkocz na drzew szeregu
Białej brzeziny, —
Te mórz dzieciny!
Dalej za Trötsö — dumna Karlskrona[1],
A jakże śmiało jest otoczona
Wieńcem wawrzynu, który na skroni
Złożył jej geniusz, z natury dłoni.
Patrz, jak się doki tu wmurowały,
Chroniąc okręta w objęciu skały. —
Sveo!... strzeż morza! strzeż skalne ziemie, —
Panuj obojgu! — jak ojców plemie
Im panowało! w morza osłonie
Na kryształowym ojczyzny tronie!...
Och panuj Sveo!... lecz panowanie
Rozszerzaj Twoje! — niech wyżej stanie!...
W koło twych lądów fala się sroży,
Ale utrzyma ją palec boży!
- ↑ Stolicą Blekingu, położoną malowniczo pośród tego archipelagu, miastem portowem głęboko w ląd stały posuniętem jest:
„Carlskrona“, o której mówi poeta. Jest to główna i najważniejsza forteca północna, klucz całej marynarki szwedzkiej, główny jej punkt strategiczny i skład zapasów wojennych — miejsce geniuszem ludzkim i naturą silnie ubezpieczone.
Carlskrona jest niezaprzeczenie głównym punktem obronnym, którego poeci nie bez przyczyny, „Królową morza,“ „Panią Bałtyku“, „{roz|Kluczem Szwecy}}i“ lub „Tarczą północy“ na przemian nazywają.
