Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Dokąd żydzi dążą.djvu/12

kilka set lat. Tę mozolną pracę zakończył dopiero rabi Achai ben Huna w roku 500 po Chrystusie Panu. Ogromną księgę nazwano Talmudem.
 Talmud ogarnął całe życie żyda, zamknął go w obręczy wielkiego mnóstwa praw i nakazów, od których nie wolno mu było odstąpić. Księga ta jest nietylko wykładem Pisma Świętego, nietylko nauczycielem wyznaniowym, ale także prawodawcą i moralistą. Zawiera on wszystko, co zdaniem „uczonych w piśmie“ jest potrzebne żydom, aby nie przestali być żydami, jak pragnęli Ezdrasz i Nehemiasz.
 W kleszcze surowych rozkazów i gróźb wzięli rabini żydowscy swój naród, spętali jego wolę, uczynili go swojem narzędziem. Naród poddał się bez oporu władzy swoich przewodników, był posłusznym i jest dotąd (w Polsce) Talmudowi.
 Upojeni obietnicami Mojżesza, Ezdrasza i Nehemiasza, wierzący, iż są na świecie jedynym narodem „osobliwym, kapłańskim, królewskim, wybranym“, przeznaczonym do panowania nad całą ziemią, uważali sobie twórcy Talmudu za obowiązek podniecać swioch współwierców do pogardy wszelakimi innowiercami. Pomiędzy innemi, uczyli żydów, że „Bóg stworzył świat tylko dla nich, bo oni tylko są owocem ludzkości, reszta zaś narodów jest skorupą; że jedna dusza żydowska jest przed Bogiem więcej warta od wszystkich dusz całego innowierczego narodu, a więc także chrześcijan; że słońce oświeca ziemię, a deszcz użyźnia ją, bo na