Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/009

 — Twoi to chyba nie ramieniem, lecz gębą wojowali — wtrącił wysoki brunet.
 — Kajus robi się dowcipnym — odezwał się ktoś z boku.
 — A twoi udawali zapewne w amfiteatrze byków — odciął się Lucyusz.
 Cała gromada wybuchnęła śmiechem.
 — Byki mają rogi! — mruknął Kajus.
 — I lubią siano! — dodał Lucyusz.
 A urwawszy pod murem garść zielska, podawał ją Kajowi wśród ogólnego wesela.
 Ten, chwytając ustami trawę, trącił dowcipnisia głową z taką siłą, że go przewrócił.
 — Zbój! Poczekaj, niech się tylko podniosę! — wrzeszczał Lucyusz, gramoląc się z ziemi.
 Nie spełnił jednak groźby, kiedy stanął znów na nogach. Rzuciwszy Kajowi kilka słów obelżywych, pobiegł do bramy i zaczął w nią bębnić pięściami.
 — Otwórz! — wołał.
 Teraz za murem odezwał się głos donośny:
 — Cicho tam! Przesławny trybun jeszcze śpi.
 — Otwórz! Dostaniesz na wino — prosił Lucyusz.
 — Wróbel nie upiłby się za twoją hojność — odpowiedział stróż domu.
 — Mam dla ciebie całego sesterca.
 — Kup sobie za niego śniadanie, boś głodniejszy odemnie.
 — Nie bądź taki hardy, niewolniku!
 — Nie krzycz tak, wolny żebraku, bo poczekasz jeszcze dłużej.
 Lucyusz splunął i wrócił do towarzyszów.