Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/012

 — To dla was — zaśmiał się chłopiec, wyciągając język.
 I pokłusował dalej.
 — Nawet niewolnicy nas nie szanują — mruknął Kajus.
 Wtem rozwarła się brama i na progu jej ukazał się olbrzymi niewolnik germański, ubrany w czerwoną tunikę. W prawej ręce trzymał dużą trzcinę.
 — Przesławny pan mój wzywa swoich klientów do siebie — zawołał koszlawą łaciną.
 Z gwałtownością zatamowanego potoku, gdy otworzą nagle śluzy, rzucił się tłum obywateli rzymskich do wejścia. Jeden biegł przez drugiego; każdy chciał być pierwszym.
 — Wolno, ostrożnie — napominał niewolnik podnosząc trzcinę do góry.
 Widok grubej laski przywrócił tłoczących do porządku.
 — Mój pan nie lubi wrzawy — dodał jeszcze odźwierny.
 Klienci, przekroczywszy próg bramy, znaleźli się na dużym placu, na którym wznosił się stary dom parterowy. Z tyłu zielenił się park, przylegający do obszernego pagórka, pokrytego ogrodami.
 Dworzec Publiusza Kwintyliusza Warusa nie świecił ścianami marmurowemi. Przed głównemi drzwiami nie biły wodotryski i nie było kolumn z kamienia frygijskiego. Dwa olbrzymie lotusy okryły prawie cały dach rozłożystemi konarami.
 Nie ręka greckiego mistrza, lecz pleśń wieków pomalowała ten dom, zbudowany z dużych cegieł. Wiała od niego cisza powagi.