Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/041

 — W kasie zabrakło pieniędzy, a jubiler, malarz i handlarz purpury nalegają — mówił rządca.
 Tullia Kornelia zmarszczyła brwi.
 — Niech rachmistrz zapłaci — rzuciła niedbale.
 Rządca chciał jeszcze coś mówić, kiedy się z progu odezwał donośny głos wywoływacza:
 — Przesławny Marek Kwintyliusz Warus!
 Na dziedziniec wbiegł szybkim krokiem Marek, a zbliżywszy się do Tullii, ucałował jej ramię, mówiąc po grecku:
 — Pozdrowienie tobie, piękna Tullio!
 — Pozdrowienie tobie, śliczny Marku — odpowiedziała Tullia w tym samym języku, uśmiechnąwszy się do gościa przyjaźnie. — Ale jakże ty wyglądasz?
 — Znacznie lepiej, niż przed godziną — odparł Marek. — Pozwolisz? — zapytał.
 Kiedy go Tullia poprosiła ruchem ręki do zajęcia miejsca, rozłożył się wygodnie na drugiej sofie.
 Był blady, znużony. Jego przygasłe oczy podkrążały ciemne obwódki.
 — Pytasz, jak wyglądam? — wyrzekł. — Tak samo, jakbyś ty wyglądała po nocy, spędzonej w gronie najweselszych w całym Rzymie towarzyszów.
 — Rzym nie zna przyjemniejszego od ciebie lekkomyślnika — zauważyła Tullia.
 — Tym razem przewyższył mnie imperator Lucyusz Werus — odpowiedział Marek, ziewając. — Przepraszam cię, droga Tullio, ale powinnaś przebaczyć krewnemu zmęczenie. Trzymam się ledwo na nogach. Już dawno nie bawiliśmy się tak doskonale.