Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/042

Ten Werus ma czasem pomysły, na jakie się nawet Kaligula nie zdobył. Wystaw sobie pochód tryumfalny z całym legionem śpiewaczek i tancerek, przeciągający obok sali, w której boski Marek Aureliusz dysputuje ze swoimi filozofami o znikomości rzeczy ludzkich. Lucyusz Werus lubi swojemu bratu i teściowi płatać takie figle.
 — A imperator Marek Aureliusz? — zapytała Tullia.
 — Boski imperator wzrusza ramionami i uśmiecha się z pobłażliwością mędrca.
 — Gdybym była Lucyllą, nie zgodziłabym się na takie zgorszenie publiczne.
 — Lucyusz Werus nie wspomina nigdy o małżonce, jak gdyby wcale nie istniała.
 Powtórnie ziewnął Marek.
 — Prawdopodobnie zgrałeś się znów w kości do ostatniego sesterca, skoro odważyłeś się przybyć do mnie w takim stanie — mówiła Tullia, marszcząc brwi. — Wiesz, że nie lubię, gdy mężczyzna nie zachowuje należnych kobiecie względów. Daremnie się zresztą trudziłeś, bo i u mnie rachunki niezapłacone.
 — Taka drobnostka, jak przegrane w kości, nie nakłoniłaby mnie do narażenia się na słuszny gniew pięknej Tullii — odpowiedział Marek.
 — O, więc sprawa ważniejsza. Słucham!
 Tullia poprawiła się na sofie, zwracając na pretora wzrok ciekawy.
 — Uprzedzam cię z góry, że dowiesz się z początku rzeczy nieprzyjemnych — zaczął Marek — ale nie obawiaj się, po przykrości bowiem nastąpi do-