Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/048

 Pochylił się znów do ręki Tullii i przyłożył do niej usta.
 — Nie odmawiaj mi — prosił. — Czy chcesz koniecznie, abym sobie przeciął żyły w kwiecie wieku?
 — Marku!
 — Tak stanie się niezawodnie, bo żyć bez znacznej fortuny nie chcę, nie umiem. Nie zapominaj, że trzysta milionów Liwii pokryją jej pochodzenie. Rzym nie pamięta bogaczowi kapelusza wyzwoleńca.
 — Trzysta milionów — szepnęła Tullia.
 — Tyle ukradł ten łotr w Germanii. Ma za co kupić sobie drzewo genealogiczne, sięgające aż do Jowisza.
 — Więc to konieczne?
 — Zgadzasz się?...
 — Grozisz samobójstwem...
 — Dziękuję ci, Tullio. Wiedziałem, że twój rozum uchyli się przed koniecznością. A teraz pozwól się pożegnać, bo dobywałem resztek sił, aby cię przekonać. Noce bezsenne zaczynają mnie już męczyć.
 Wtem rozległ się w ogrodzie krzyk przenikliwy. Jakaś kobieta wołała o pomoc.
 — Kazałaś osmagać niewolnicę? — zapytał Marek obojętnie.
 — Prasowaczka spaliła mi suknię — odpowiedziała Tullia, siadając na sofie.
 — Każ bić tak, żeby dozorca nie lamał kości, bo Marek Aureliusz zaczyna się litować nad niewolnikami. To także nowość szczególnego rodzaju... Ży-