Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/050

Więc Hipiasz wyrządził szkodę? Spocznij i opowiedz, jak to było.
 Uśmiechnąwszy się uprzejmie, wsunęła się Tullia w głąb sofy, robiąc miejsce dla synowicy.
 — Tu, przy mnie usiądź! — zapraszała.
 — Nie ze skargą na służbę, lecz z prośbą przychodzę dziś do ciebie, stryjenko — wyrzekła Mucya.
 Jej głos miękki, melodyjny, brzmiał jak ton fletni.
 — Mucya z prośbą? Mucya, która lekceważy kosztowne materye, drogie kamienie, wesoły teatr i świetne igrzyska? Może serduszko twoje zabiło nareszcie?
 Tullia zasępiła się nagle.
 — Przyznaj się — mówiła, wpatrując się niespokojnym wzrokiem w twarz synowicy. — Twój posag...
 Mucya zwróciła na stryjenkę duże, piwne, rozmarzone oczy.
 — Serce moje nie znalazło dotąd nikogo, ktoby był godnym jego miłości — odpowiedziała — o posag zaś nie mam potrzeby lękać się, dopóki się w twoim znajduje ręku.
 Po ustach Tullii przemknął się uśmiech nieszczery.
 — Możesz go odebrać w każdej chwili — podchwyciła szybko — gdy zapragniesz własnego ogniska, ale nie wierzę, żeby patrycyuszka z twojemi pojęciami znalazła w Rzymie rychło odpowiedniego małżonka.
 — Niecały Rzym...
 Mucya nie dokończyła myśli. Jej białą, pusz-