Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/064

 — Jest to wistocie jedyny filozof — dodał Fabiusz — dający praktyczne wskazówki życia.
 — A Epiktet? — wtrąciła Tullia.
 Fabiusz poprzedził odpowiedź lekceważącym ruchem ręki.
 — Jakże może niewolnik myśleć dla ludzi wolnych? — wyrzekł. — Piękna Tullia była wczoraj niezawodnie w cyrku? — dodał, zwracając rozmowę na inny przedmiot. — Ten Anicetus dokazuje rzeczywiście cudów. Wziął po raz setny pierwszą nagrodę.
 — Powozi jak bóg słońca — odezwała się Tullia.
 — Herkules nie mógł być lepiej od niego zbudowany — wtrącił Marek.
 — Gdyby boski Marek Aureliusz podzielał większe upodobania rzymskie, obdarzyłby go purpurą — zawołała Liwia.
 — Porcya Pulcherya rzuciła mu ogromny bukiet z białych kamelii — mówił Fabiusz, uśmiechnąwszy się znacząco.
 — Cóż na to konsul, jej małżonek? — zapytała Tullia.
 — Konsul Pulcheryusz oklaskuje oddawna wszystkich ulubieńców swojej pani — wyrzekł Marek.
 — Wcale się konsulowej nie dziwię, że przenosi urodziwego Anicetusa nad brzydkiego i chorowitego męża — odezwała się Liwia.
 Tak dziwnie brzmiały te słowa w ustach piętnastoletniej dziewczyny, że Fabiusz rzucił córce spojrzenie napominające, Ale ona wydęła grube wargi pogardliwie i wyrzekła: