Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/074

dwaj mieli profile ptaków drapieżnych, urodzonych do zwyciężania.
 — Boski Marek Aureliusz jest sprawiedliwym panem — wyrzekł Rzymianin.
 — Boski Marek Aureliusz czyta zawiele książek, a zajmuje się za mało sprawami państwa — odpowiedział Germanin.
 — Śmiałe to słowa w ustach legionisty.
 — I Publiusz wierzy tak samo...
 Wtem odezwało się przed nimi wołanie laufrów.
 — Ho, ho, z drogi!
 Otoczony rojem klientow i niewolników przesunął się Fabiusz, rozłożony na poduszkach lektyki. Dostrzegłszy prefekta, zbladł.
 — Po raz drugi spotykam dziś tego łotra — mówił prefekt. — Łzy i krew moich braci lśnią na jego milionach.
 Wchodzili właśnie pod portyk Agryppy. Był tu tłok tak wielki, że chcieli się cofnąć, kiedy ich dźwięczny głos niewieści powstrzymał.
 — Witaj, Publiuszu — zawołał ktoś tuż obok.
 Tullia Kornelia stała ze swoją synowicą Mucyą przy sklepie barwnych płócien, mając przy sobie tylko dwie niewolnice.
 — Od kiedyż to czekają Rzymianki nadaremnie na odwiedziny krewnych, wracających z dalekiej drogi? — mówiła Tullia, kiedy się Publiusz do niej zbliżył.
 — Zastałem po trzyletniej niebytności w Rzymie tyle spraw naglących — tłómaczył się Publiusz — iż nie znalazłem dotąd chwili wolnej. Zamierzałem