Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/093

znajdował się między senatorami, spojrzenie porozumiewawcze. Po chwili wyszedł wesoły pretor i udał się pod portyk, gdzie znalazł przyszłego teścia, przechadzającego się wzdłuż filarów.
 — Ciepło ci? — odezwał się Marek. — Chłodzisz się.
 Roześmiał się pusto.
 — Nie zapominaj, że moja fortuna będzie niezadługo twoją — mruknął Fabiusz.
 — Wiem i dlatego postąpisz rozumnie, gdy mi posag zaraz oddasz. Z rąk moich nikt go nie wydostanie.
 — Oprócz ciebie samego.
 — Stajesz się dowcipnym...
 — Mógłbyś przez chwilę posłuchać uważnie.
 — Nie mamy sobie już nic do powiedzenia. Tu trzeba szybko działać, bo ten germański żołdak trafi, jak miarkuję, do samego imperatora.
 Marek obejrzał się wokoło, a przekonawszy się, że pod portykiem niema nikogo, zapytał szeptem:
 — Owa niewolnica?
 — Już usunięta... — odpowiedział Fabiusz.
 — Jesteś tego pewny?
 — Najpewniejszy.
 — W takim razie trzeba przegrać do prefekta miasta w kości ową wazę murzyńską. Wiem, że mu się bardzo podobała.
 Fabiusz skrzywił się.
 — Zaraz wazę... to majątek — mruknął.
 — Droższa twoja skóra — odparł Marek. — Za kilka dni będzie u mnie obiad z Lidyą. Nie chcia-