Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/096

chy, a purpuraci, zajmujący rzędy najbliższe scenie, uśmiechali się pożądliwie.
 Wenus tańczyła przed Parysem rozkosze miłosne. Jej to oddał on złote jabłko.
 W chwili, kiedy boginie znikły, wytrysnął ze szczytu Idy barwny słup wschodnich olejków. Odurzający zapach wypełnił cały teatr, a góra zapadała się powoli razem z drzewami i kozami pod ziemię.
 Publiusz i Serwiusz podnieśli się równoczenie.
 — Wyjdziemy? — wyrzekł trybun.
 — Nie będę żałował dalszego ciągu widowiska — odparł prefekt.
 Opuściwszy teatr, szli pieszo pustemi ulicami Pola Marsowego.
 Pierwszy odezwał się Publiusz.
 — Nie zachwyciły cię nasze zabawy? — zapytał.
 — Teraz dopiero rozumiem owych wytwornisiów, których nam Rzym przysyła do legionów, owych woniejących trybunów i w kwiecie wieku wyniszczonych legatów — odpowiedział Serwiusz. — I rozumiem także, dlaczego Awidyusz Kassyusz przywracał w ostatniej wojnie karność obozową mieczem i krzyżem. Nie chciałbym prowadzić do boju wojska, składającego się z dzieci Rzymu.
 — A jednak złamało to wojsko potęgę Wschodu — zauważyła przez usta Publiusza duma Rzymianina.
 Serwiusz zrobił ręką ruch pogardliwy.
 — O, Wschód! — mówił. — Na Wschodzie chodzą mężowie w miękkich sukniach niewieścich. Trzy czwarte zresztą legionistów nie są już waszej krwi potomkami.