Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/105

 — Odpowiedź to godna męża. Mówiono mi — zwróciła się do Publiusza — że masz zamiar ubiegać się o pretorat. Rzym cieszy się już na myśl o świetnych igrzyskach, bo tylko świetnie może Kwintyliusz wystąpić.
 — Po trzynastoletniej służbie obozowej należy mi się rok wypoczynku na krześle pretora — odezwał się Publiusz.
 — Dawny Rzym nie lubił pretorów bezżennych — rzuciła Tullia z pozorną obojętnością.
 — I o tem myślałem.
 Mówiąc to, podniósł Publiusz oczy w stronę Mucyi, która nie brała udziału w rozmowie. Chociaż milczała, nie Tulia, lecz ona była gospodynią śniadania. Jej spojrzenia i znaki prowadziły niewolników.
 Nastało krótkie milczenie. Na policzkach Mucyi wykwitł rumieniec, a w źrenicach Tullii błysnęło tak złowrogo, że jej twarz, dotąd uśmiechnięta, przeraziła Publiusza. Nieubłagana, okrutna mściwość stargała harmonię linii tego klasycznego oblicza.
 Rychło jednak zapanowała patrycyuszka nad sobą.
 — Może przejdziemy do ogrodu — wyrzekła, podnosząc się z łoża.
 Była znów spokojna i chłodna.
 — Z przyjemnością będziemy korzystali innym razem dłużej z gościnności twojej — odezwał się Publiusz — dziś jednakże prosimy o zwolnienie. Prefekt ma w mieście jeszcze dużo spraw do załatwienia.
 — W takim razie nie zatrzymuję, ale proszę na przyszłość o pamięć sąsiedzką.