Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/110

skich gorsze od tych więzień kamiennych... — odezwał się Herman. — Pies germański zdechłby od tego powietrza.
 Prefekt nie przeczył. O takim brudzie nie mógł mieć wyobrażenia syn dalekich przestrzeni.
 Dotarli już do końca Kwirynału.
 — A to ich matrony — mruknął Herman.
 — Ty je lubisz — zaśmiał się prefekt.
 — Bardzo... Patrzyłem na nie przez lat dziesięć.
 Na progach ciemnych nor, oświetlonych słabo małemi lampkami, siedziały na wysokich krzesłach kobiety prawie nagie. Aż do samego rynku Trajana ścigały Germanów wołania bezwstydne.
 — Przyszłe matki przyszłych obywateli Rzymu — mówił Herman, podsuwając jakiejś ulicznicy, która biegła za nim, pod nos pochodnię.
 — Wyrażaj się ostrożniej — napominał prefekt. — Mógłby cię kto posłyszeć.
 — Niech ich tam...
 Herman machnął ręką.
 — Z drogi, hołota! — wrzasnął, rozpychając łokciami gromadkę, zajmującą całą uliczkę.
 — Z drogi, ty psie szczekający! — odezwał się jakiś obdartus.
 Herman pchnął śmiałka w kark i poszedł dalej.
 — Jeszcze co oberwiesz — wyrzekł prefekt, którego animusz setnika bawił.
 — Pięść mnie dziś świerzbi. Potłukłbym ze dwudziestu.
 Minęli rynek Trajana, Augusta, Nerwy i wyszli na obszerny plac, na którym wznosił się olbrzymi amfiteatr Flawiuszów. W chwili, kiedy skręcali w ulicę, prowadzącą na Palatyn, wypadło nagle