Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/112

 — Czy nie słyszysz, ropucho galska! Wina tam, do piątego stołu!
 Z zalotnym uśmiechem na zwiędłych ustach przybiegła do Germanów młoda niewolnica i napełniła im czarki.
 — Może rozkażecie jaką przekąskę? — pytała. — Są rzodkiewki, świeża cebula, wyborne ślimaki i ryby morskie.
 — Prosimy tylko o dużo wapna i pieprzu do wina, aby było po czem spluwać — odpowiedział Herman.
 Uwaga jego utonęła w głośnym gwarze kilkudziesięciu głosów.
 Setnik, odprawiwszy dziewczynę, która chciała go umizgami zabawiać, rozglądał się uważnie w towarzystwie.
 Na różnobarwny, hałaśliwy tłum składali się gladyatorowie, niewolnicy, żołnierze i kilku obywateli rzymskich, zawiniętych w togi tak brudne, że straciły dawno kolor pierwotny. Nie białe były, lecz szare.
 Cała ta czereda, racząc się ohydnym, kwaśnym trunkiem, wrzeszczała, gestykulując żywo.
 — Ale tego z siatką toś porządnie płatnął. Ani zipnął! — krzyczał jakiś gladyator nad uchem drugiego.
 — Co miał zipać, kiedy dostał w samą wątrobę. Zwalił się, jak kłoda, gębą w piasek.
 — To już piąty od trzech dni?
 — A piąty.
 — Masz w tym tygodniu rękę szczęśliwą.
 Od stolika, stojącego najbliżej Garmanów, odezwał się jeden z obywateli rzymskich z głową lisa: