Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/116

napełniając pustą po raz szósty czarkę Sporusa. — Pijesz, jak baba. Powiadasz, że to dobre pchnięcie?
 — Jakie pchnięcie... Każdego położę...
 Twarz Sporusa poczerwieniała, oczy mu zachodziły mgłą.
 — Tęgie — mruknął, otrząsając się. — Powia...dam... ci... ...oj...cze Zygfry...dzie...
 Czkawka przeszkodziła mu.
 — O, ta... kie...
 Wykonał ręką w powietrzu ruch niepewny.
 — Każ...de...go... po... po... ło...żę...
 — Żeby tylko ciebie kto nie nadział — odezwał się Herman.
 Sporus rzucił się na stołku.
 — Jeszcze się ten... nie... nie... uro... dził... — bełkotał.
 Zygfryd nachylił się do Sporusa i mówił głosem przyciszonym:
 — Więc ten twój Fabiusz to się nic nie rozumie na sztuce szermierskiej?
 — Ten?...
 Gladyator uśmiechnął się głupkowato.
 — Ale na chwytaniu niewolników, to zna się bardzo dobrze...
 — Ten... pie...ss...
 — Nawet córki naszych wolnych panów każe wlec na rynki...
 — Eeee...
 Zupełnie już pijany Sporus wytrzeszczył nieprzytomne oczy na starca.
 — Tusneldę pochwycił — poddawał mu Zygfryd.
 — Tusnelda... pię...kna, o, o... — mruczał Sporus.
 — Bardzo piękna?