Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/120

Obok niego rysował się równo z ziemią kwadratowy otwór, prowadzący do lochu.
 — Niema tam kogo? — zapytał prefekt w języku germańskim, wsunąwszy głowę do otworu.
 Kiedy nikt nie odpowiedział, skoczył do lochu.
 — Podaj mi pochodnię! — wyrzekł.
 W dole, tak nizkim, że musiał uklęknąć, aby zbadać jego zawartość, spostrzegł garść słomy, dzban z wodą i nietkniętą skibkę chleba. Ktoś mieszkał w tej norze jeszcze niedawno, bo na wilgotnej ziemi zostały świeże ślady stopy ludzkiej.
 Prefekt przypatrywał się uważnie owym znakom.
 — Kobieta — mruknął do siebie.
 Jakiś błyszczący przedmiot świecił w słomie.
 Chciwie pochwycił go Serwiusz.
 — To jej kolczyk... Ona tu była...
 — Psy odzywają się, panie — ostrzegał z góry Kajus. — Już nas zwietrzyły.
 — Gdzie on ją podział? — myślał prefekt, wydobywając się z lochu.
 Jeszcze nie doszli do muru, kiedy z dalszych części ogrodu nadbiegły dwa ogromne brytany i rzuciły się na nich z głośnem ujadaniem.
 — Skocz pierwszy! — zawołał prefekt do Kaja. — Nie oglądaj się na mnie.
 Jednego z psów, który nacierał najśmielej, kopnął nogą w mordę, drugiego schwycił za gardło i cisnął z taką siłą o ziemię, że zwierzę jęknęło, jak człowiek.
 W samą porę przedostał się na drugą stronę muru, w ogrodzie bowiem rozległy się nawoływania i zamigotały światła.