Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/132

syt pieniędzy, zaczął marzyć o zaszczytach i dostojeństwach?!
 Zwinął pięść, zgrzytnął zębami.
 — Zobaczymy, kto silniejszy — mruknął.
 Wyszedł na środek sali i klasnął w dłonie.
 — Który pies wpuścił do mnie tego żołdaka? — zapytał niewolników, którzy nadbiegli ze wszystkich stron.
 — Odepchnął mnie i wszedł sam — odezwał się wywoływacz pobladłemi usty.
 — Osmagać tego niedołęgę i rzucić go do lochu na chleb i wodę, żeby sadło z niego spadło — rozkazał Fabiusz. — Zgłupiał w dobrym bycie. Niech lektyka zajdzie.
 Natychmiast spadły na tłuste ramiona Greka dwie ciężkie ręce. Niewolnicy wyprowadzili winowajcę.
 W kwadrans potem udawał się Fabiusz do Marka Kwintyliusza, otoczony tłumem służby.
 Wesoły pretor, przepędziwszy noc w towarzystwie tancerek andaluzyjskich, obudził się późno. Ubierał się właśnie, kiedy mu doniesiono o przybyciu poborcy.
 Jeden niewolnik nakładał na jego nogi trzewiki, drugi oczyszczał ręce z włosów, trzeci czesał głowę, czwarty nacierał twarz olejkami, piąty trzymał nad nim polerowaną płytę srebrną, oprawioną w ramy z kości słoniowej, szósty czekał ze świeżą tuniką.
 — Zaraz — odezwał się Marek, nie podnosząc się z krzesła na powitanie Fabiusza.
 — Przybywam do ciebie ze sprawą bardzo ważną — wyrzekł Fabiusz.
 — Wiem, że masz tylko sprawy ważne, ale