Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/136

mnie imperatorowa Faustyna na Palatyn — odpowiedziała Tullia.
 Weszli do sali przyjęć i spoczęli na sofach.
 — Czegóż imperatorowa może chcieć od ciebie? — zapytał Marek.
 Tullia wzruszyła ramionami.
 — Nie wiem, ale prawdopodobnie upatrzyła sobie znów jaką zabawkę i potrzebuje rady. Szeptano sobie wczoraj w cyrku, że dopytuje się gorliwie o germańskiego prefekta.
 — I moje kroki skierował ten jasnowłosy legionista do ciebie.
 — Nie sądzę, żebyś przychodził z polecenia Faustyny.
 Marek uśmiechnął się.
 — Wiesz dobrze, że stręczę kochanki tylko dla siebie — wyrzekł.
 — W takim razie?... — zapytała Tullia.
 — Chciałem cię prosić, żebyś wytłómaczyła Publiuszowi, iż krewny nie powinien szkodzić krewnemu.
 — Nie rozumiem, dokąd zmierzasz.
 — Zaraz zrozumiesz. Nie wiem, czy ci wiadomo, w jakim celu przybył ów barbarzyniec do Rzymu.
 — Całe miasto bawi się jego wiernością dla jakiejś niewolnicy. Gdybyście wy umieli tak kochać! Ale z was nie opuści nikt biesiady dla narzeczonej.
 — Ale zawsze dla kochanki, dopóki mu się jej miłość nie sprzykrzy. Idzie mi bardzo o to, żeby się Publiusz sprawą prefekta nie zajmował.
 — Publiusz i Serwiusz są przyjaciółmi.
 — Przyjaźń patrycyusza rzymskiego dla barba-