Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/150

 I wskazała ręką kosztowny puhar kryształowy.
 — Niech ci służy — wyrzekł Marek, dając znak ochmistrzowi, aby naczynie odstawił.
 — Niech ci i ta drobnostka służy — odezwał się Mucyusz, zdejmując naramiennik.
 — I to, i to, i to...
 Zewsząd posypały się dary dla Lidyi.
 Kiedy Fabiusz, który spoczywał obok Marka w milczeniu, nie biorąc udziału w rozmowie, rzucił dla hetery pierścień, odsunęła go ona z pogardą.
 — Od ciebie nic nie przyjmuję — wyrzekła.
 — Dlaczego? — zapytał poborca zdumiony.
 — Z łez niewolników budujesz swoje pałace, a jam córka niewolnika — odpowiedziała Lidya.
 — Zuchwała! — mruknął Fabiusz.
 — Wyzwolenica nie może być zuchwałą wobec wyzwoleńca! — zawołała Lidya, rzucając Fabiuszowi spojrzenie nienawistne. — Niech ci hetera powie prawdę, kiedy inni nie mają odwagi.
 — A ty, niemy filozofie — mówiła, zwracając się do Lucyana — czy mi nic nie ofiarujesz?
 — Nic, oprócz oklasku — odezwał się Lucyan.
 — To dużo, jak na filozofa, ale mało, jak na męża, o którym mówią, że ma w jednym palcu więcej dowcipu, aniżeli te wszystkie głowy razem.
 Zkreśliła ręką koło nad stołem.
 — Idzie coraz lepiej — zaśmiał się Mucyusz. — Tak uprzejmej Lidyi jeszcze nie widziałem. Wartoby wypić jej zdrowie falernem.
 Służba obnosiła bezustannie półmiski, zmieniając potrawy. Po pierwszych daniach szły pieczone