Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/155

 — Piętnaście — podwyższył prefekt.
 — Szesnaście! — zawołała Lidya.
 — Zagrajmy o nią w kości — odezwał się Marek.
 — Zgoda! Kucharza daję za nią — mruknął Mucyusz.
 — A ja gladyatora — dodał prefekt.
 — A ty co? — zapytał Marek, zwracając się do Lidyi.
 — Twój puhar.
 — Przyjmuję. Rzucajcie.
 Służba podała kości.
 — Cztery — wyrzekł Mucyusz — przegrałem. Bierz kucharza.
 — Pięć! Bierz gladyatora.
 — Dziesięć! Na ciebie kolej, Lidyo.
 — Piętnaście! — zawołała Lidya.
 — Wygrałaś! Śpiewaczka twoja.
 — Ona od tej chwili już niczyja, bo wracam jej wolność.
 Niewolnica, która nie przerwała tańca ani na chwilę, zatrzymała się teraz nagle w miejscu, z ramionami podniesionemi. Jej zdumione spojrzenie mówiło, że nie wierzy słowom hetery.
 — Jesteś wolną! — zawołała Lidya.
 Z głośnym krzykiem rzuciła się śpiewaczka do jej stóp, obejmując ją za kolana.
 — Hetera bawi się w patrycyuszkę — mruknął Mucyusz.
 — Hetera, ciągle hetera! — ofuknęła Lidya. — A czemże patrycyusz, sprzedający swoją purpurę