Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom II.djvu/033

 — Czy miałeś z naszych lasów świeże wiadomości? — zapytał Serwiusz Hermana, gdy zbliżali się po Palatynu.
 — W gospodach germańskich opowiadają, że całe północne pogranicze cesarstwa rozbrzmiewa pieśnią wojenną — odpowiedział Herman półgłosem.
 — Całe? — wyrzekł Serwiusz.
 — Naczelnicy powaśnionych plemion podają sobie ręce w świętych gajach i ślubują sobie pomoc wzajemną.
 — Długoż będzie tej zgody? — mruknął Serwiusz z odcieniem niedowierzania w głosie.
 Zamyślił się i biegł dalej, prowadzony przez Hermana, który mu świecił pochodnią.
 Po jakimś czasie odezwał się znów:
 — Czy znalazłbyś między wyzwoleńcami germańskimi w razie potrzeby kilku takich zuchów, coby się nie cofnęli przed czynem odważnym?
 — Nasi współbracia zapominają zwykle w niewoli rzymskiej o dzielności przodków — odparł Herman — ale znam pomiędzy gladyatorami dziesięciu takich, którzy uczynią wszystko, co rozkażecie.
 — Pamiętaj o nich. Będą nam może potrzebni...
 Zaledwo stanęli pod murem ogrodów cesarskich, kiedy się od niego ciemna postać odczepiła i zbliżywszy się do Serwiusza, wyrzekła głosem przyciszonym:
 — Niepotrzebnie wziąłeś z sobą towarzyszów. Pójdź za mną!
 — Krzyk puszczyka będzie znakiem, że grozi