Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom II.djvu/036

 — Ty przynosisz mi wieść o Tusneldzie? — zapytał.
 — Przynoszę ci miłość tak gorącą, o jakiej nie śpiewają pieśniarze twoich chłodnych lasów — odpowiedziała nieznajoma, kładąc ręce na jego ramionach.
 On patrzał na zakapturzoną kobietę zdumiony, nie domyślając się w pierwszej chwili znaczenia jej słów. Twarzy jej nie widział. Czuł tylko oddech, który wiał na niego żarem z pod zasłony.
 — Dziwi cię moja miłość — mówiła nieznajoma głosem stłumionym, przysuwając się do niego tak blizko, że dotykała już czołem jego piersi. — Nie po raz pierwszy podziwiam twoją postać bohatera z głową złotopiórego orła. Znam dzieje twojego serca.
 Teraz zrozumiał. Miał przed sobą jednę z owych namiętnych Rzymianek, które rzucały dumę i obowiązki pod stopy uciech zmysłowych. Wiedział doskonale, co panie świata, kochały w barbarzyńcach.
 — Jeśli znasz dzieje mojego serca — wyrzekł, uwalniając się z objęć nieznajomej — to wiesz także, że w tem sercu niema miejsca na zdradę! Miłość bywa tylko jedna.
 — Miłości narzeczonego i męża nie pragnę od ciebie. Na kochanka stworzył cię Amor.
 — Zbyt uczona to dla mnie różnica. Do barbarzyńcy mówisz.
 — Sam Jowisz potwierdza słowa moje. I on nie jednę tylko Junonę miłuje.
 — Ten Jowisz wiarołomny skona niebawem.