Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom II.djvu/039

 Gdy się wyzwoleniec oddalił, zapytał Serwiusza:
 — Czy zgadłem?
 A kiedy Serwiusz potwierdził jego domysł, wyrzekł:
 — Cnoty dawnych matron przeniosły się z Rzymu na prowincye.
 — A jednak znam w Rzymie patrycyuszkę — zauważył Serwiusz — której powierzyłbym bez obawy cześć mojego ogniska domowego.
 — Mówisz o Mucyi Kornelii?
 — Znam ją dotąd mało, ale zdaje mi się, że mnie przeczucie nie myli.
 — I mnie pociąga ta twarz szczera, na którą życie nie zdążyło jeszcze włożyć maski obłudy — odpowiedział Publiusz, zamyślając się.
 Po chwili dodał:
 — Ale w Rzymie i w moim wieku trzeba być ostrożnym, zręczność bowiem niewieścia umie na czas pewien podejść najczujniejsze oko męzkie. Mam jeszcze czas; poczekam.
 Nazajutrz opuścił Serwiusz Rzym, udając się z Hermanem na południe, do posiadłości wiejskich Fabiusza.

---