Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom II.djvu/050

 — Marek! — wyrzekła półgłosem. — Ty do proroka?
 — Wysługuję się Liwii — odpowiedział wesoły pretor, witając się z prokonsulową. — Wysłała mnie, żebym się dowiedział od Aleksandra, jakie będzie nasze pożycie.
 — Wszakże to pojutrze twój ślub?
 — Zapominasz o obrzędzie, któremu twoja obecność ma dodać blasku. Będziesz?
 — Muszę.
 — I ja muszę, niestety.
 — Już niestety?
 — Ten drobkiewicz pokazuje mi rogi. Chciałbym się z tobą przed obrzędem zobaczyć...
 — Będę jutro w amfiteatrze Flawiuszów.
 — Po widowisku zajdź do mnie. Gdybyś zastała gości, nie zdziwi to nikogo, że krewna odwiedza w tak ważnej chwili krewnego. Przyjdziesz?
 — Przyjdę. Dobrej wróżby ci życzę.
 — Wolałbym złą — zaśmiał się pretor.
 Przez całą drogę przetrawiała w sobie Tullia wyrocznię proroka, która przemówiła do jej dumy. I ona wierzyła, iż demonowie sprzyjają tylko odważnym, czynu zaś śmiałego nie lękała się córka wojowników. Miała gwałt i zabójstwo w krwi.
 „Rzeczą mężnej niewiasty usunąć przeszkody, stojące na drodze jej szczęścia“. Demon Aleksandra czuł i radził, jak Rzymianin, przywykły do walki i zwycięstwa.
 Wróciwszy do domu, udała się Tullia wprost do pracowni zmarłego męża i otworzywszy biust cerza Augusta, wydobyła z niego truciznę Lokusty.