Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom II.djvu/062

biusz broni swoich milionów z zaciętością dorobkiewicza.
 — Dziwisz się temu? — wyrzekła Tullia. — Twoja przeszłość nie może wzbudzić zaufania w żadnym teściu. Cóż ci Fabiusz daje?
 — Czwartą część posagu i sto tysięcy sesterców rocznego dochodu.
 — Owa część czwarta pójdzie wkrótce między ludzi, a sto tysięcy nie starczy ci nawet na grę w kości.
 — Wiedziałem, że znajdę w tobie orędowniczkę — zawołał Marek.
 Tullia wzruszyła ramionami.
 — Niestety, tylko orędownictwem służyć ci mogę — wyrzekła.
 — Cała moja nadzieja w młodości Liwii — wtrącił Marek.
 — Lepszą doradczynią będzie ci, zdaniem mojem, próżność tych ludzi. Z tego źródła czerp, bo ono nie zawiedzie cię nigdy.
 Siedzieli oboje na jednej sofie: ona, oparta ramieniem na poręczy, on obok niej z głową opuszczoną, z rękoma splecionemi na kolanach.
 — Zdawało mi się, że duma patrycyusza zgasła we mnie na zawsze — mówił Marek głosem stłumionym — że nie ma w mojej krwi wystygłej miejsca na przesądy, a tymczasem budzi się we mnie od czasu do czasu ten upiór nierozumny i obrzydza mi związek z Fabiuszem.
 Tullia spojrzała na niego zdziwionemi oczyma.
 — Byłożby to prawdą? — wyrzekła. — Nie posądzałam cię nigdy o uczucia tak staroświeckie.