Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom II.djvu/065

 Tullia spoglądała znów na niego z lekceważącem współczuciem.
 — Rzeczywiście... Cobyś ty robił na prowincyi bez rozbawionego, filozofującego Rzymu — wyrzekła z odcieniem pogardy w głosie. — Ty możesz być tylko zięciem Fabiusza...
 Marek opuścił głowę, jak skarcony chłopczyk.
 — Gniewasz się na mnie? — zapytał.
 — Któżby się gniewał na dzieci, które się do winy przyznają! — odparła Tullia — Żeń się z Liwią i dźwigaj jarzmo dopóty, dopóki ci go upiór, drzemiący w twojej krwi, nie obrzydzi.
 — Ten upiór odzywa się we mnie tak rzadko — mówił Marek.
 — Tem lepiej dla ciebie. Życzę ci, żeby z dniem dzisiejszym zamilkł na zawsze.
 — Ty znasz go także? — zapytał Marek.
 — Ja?...
 Tullia podniosła głowę. W jej oczach zapaliły się błyski stalowe.
 — Ty mnie o to pytasz? — mówiła głosem twardym. — Gdybym była na twojej miejscu, nie wahałabym się ani na chwilę w wyborze drogi.
 — Kobietom nie dają zarządu prowincyi.
 — Ale kobiety mają sztylet i truciznę.
 Stała przed nim wyprostowana, z głęboką zmarszczką pomiędzy brwiami.
 — Będziecie z Publiuszem parą dobraną — wyrzekł Marek, spoglądając na Tullię zazdrosnem spojrzeniem. — Gdybym ja miał waszą dumę!... Ale co tobie? — zawołał, widząc, że Tullia pobladła.
 — Zdaje się, że Publiusz nie o mnie myśli,