Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom II.djvu/066

gdy nas odwiedza — odezwała się Tullia, spuszczając głowę.
 Nagle ujęła Marka za ręce i zapytała szybko:
 — Wszakże patrycyuszkę, która przyjmuje zakon chrześciański, czeka kara miecza?
 — Tak nakazuje prawo — odpowiedział Marek, zdziwiony niespodzianym zwrotem rozmowy.
 — A co trzeba uczynić, żeby patrycyuszkę stawić przed sądy?
 — Wystarcza donieść pretorowi, że bierze udział w nocnych zebraniach chrześcian.
 — A gdyby się wyparła?
 — Należy ją śledzić i kazać pochwycić na gorącym uczynku.
 — Dziękuję ci...
 — Ręce twoje drżą, w oczach płoną błyski złowrogie, na twarzy wykwitły chorobliwe rumieńce — mówił Marek, coraz więcej zdziwiony. — Czybyś ty?...
 — Ja? — zawołała Tullia, uśmiechnąwszy się pogardliwie. — Ja miałabym uwierzyć w ten przesąd motłochu i niewolników? Patrycyuszka rzymska chrześcianką, siostrą nędzarek i sług? Sądziłam, że znasz mnie lepiej.
 A zbliżywszy usta swoje do ucha Marka, szepnęła:
 — Mówi mi głos wewnętrzny, że Mucya przyjmie ten zabobon wschodni.
 — I tybyś... — zawołał Marek.
 Cofnął się o cały krok, patrząc ze zgrozą na Tullię.
 — Mucya jest naszą krewną, Tullio — wyrzekł z wyrzutem w głosie.