Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom II.djvu/084

 — Dyakon zachodził do nas dwa razy — odpowiedział niewolnik.
 — Czy nie mówił, ilu z naszych ujęli wczoraj pachołkowie miasta?
 — W ręce ich wpadła Egipcyanka Mimut, niewolnica Mucyi Kornelii, i dwóch majtków z okrętów cesarskich.
 Milczeli... Po jakimś czasie mruknął Felix:
 — Krew ich splami sumienie trybuna Publiusza Kwintyliusza, którego igrzyska pretorskie odbędą się w przyszłym tygodniu.
 Znów się zamyślił, potem zapytał:
 — Czy rządca rozdał dziesięć tysięcy sesterców, przysłane przez Metella za wygrany proces, między ubogich naszej gminy?
 — Stało się podług twego rozkazu, panie.
 — Zostaw mnie samego...
 — Śniadanie podane — przypomniał sługa.
 — Nie mogę... Napiłem się dziś tyle żółci! — wyrzekł Felix, oddalając niewolnika ruchem ręki.
 Kiedy został sam, dźwignął się ociężale z krzesła i zaczął chodzić po pokoju.
 Ze wszystkich stron patrzyły na niego księgi i pergaminy, ustawione na półkach i w szafach. Co myśl ludzka wydała w przeciągu kilku wieków rozumnego, szlachetnego i przewrotnego, zebrał słynny retor i przetrawił w sobie. Zanim przyjął wiarę chrześcian, pytał o radę mędrców całej przeszłości, zacząwszy od kapłanów indyjskich, a skończywszy na Epiktecie i Frontonie. Burza, która szalała niejeonokrotnie pod jego czaszką, pobruździła młode