Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom II.djvu/086

 — Niech wejdzie! — rozkazał Felix, podnosząc się z krzesła.
 Odwiedziny panien w pracowniach retorów, filozofów i poetów nie należały w Rzymie cezarów do wypadków rzadkich, ale młodsza Kornelia była patrycyuszką dawnego obyczaju, który nie pochwalał zbytniej swobody płci pięknej. Wiedział o tem Felix i dlatego zdziwił się śmiałości Mucyi.
 Kiedy weszła, pochylił głowę i przyłożywszy rękę do piersi, wyrzekł:
 — Domyślam się, że tylko bardzo ważna sprawa skierowała twoje dostojne nogi w moje nizkie progi.
 Zanim Mucya odpowiedziała, obejrzała się uważnie po pokoju.
 Felix zrozumiał znaczenie tego wzroku, bo dodał:
 — Ściany moje są tak nieme i głuche, iż nawet tortury nie wydobyłyby z nich ani jednego dźwięku. Możesz wszystko mówić.
 Usiedli naprzeciw siebie, przedzieleni stołem, zarzuconym zwojami papieru i książkami.
 — Jedna z moich niewolnic, Egipcyanka Mimut, dostała się wczoraj w moc prefekta miasta — zaczęła Mucya.
 Podejrzliwie spojrzał na nią Felix, znał bowiem nienawiść patrycyuszów do chrześcian.
 — Czy wolno wiedzieć, za jakie przestępstwo dosięgła twoją niewolnicę sprawiedliwość boskiego cesarza? — zapytał.
 — Rodzaj tego przestępstwa znasz równie dobrze, jak ja.