Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/012

pokoju sypialnego i spoczął w ubraniu na łóżku. Togę tylko oddał szatnemu.
 Właśnie miał zasypiać, kiedy się zasłona podniosła i na progu stanęła Liwia Fabia.
 Nizka, krępa, z dużą głową, a małemi oczkami, nie była żona Marka kobietą urodziwą. Mimo lat młodych, miała cerę przywiędłą.
 Popatrzyła na męża, potem zbliżyła się do niego i odezwała się głosem twardym:
 — Przyszłam ci podziękować za uprzejmość. Sądziłam, że wrócisz dopiero jutro rano, albo może za tydzień. Jesteś mężem wzorowym.
 — Bardzo mi przyjemnie, że masz o mnie tak dobre mniemanie — odpowiedział Marek, ziewając — ale będzie mi jeszcze przyjemniej, gdy zachwyt swój nad mojemi cnotami wyrazisz później, bo w tej chwili jestem śpiący, jak widzisz.
 Liwia przygryzła wargi.
 — Marku! — wyrzekła.
 — Liwio!
 — To musi się raz skończyć...
 — Cóż takiego?
 — Jestem twoją żoną...
 — A ja twoim mężem...
 — Wcale tego nie czuję.
 — A ja, niestety, zbyt troskliwie.
 Liwia pochyliła się nad Markiem.
 — Żądam praw swoich — mówiła głosem stłumionym, w którym kipiał gniew.
 — Nosisz moje nazwisko, a na sukni szeroki szlak purpurowy, o co ci głównie chodziło. Czegoż chcesz więcej?