Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/013

 — Nie zniosę dłużej twojego lekceważenia.
 — I cóż zrobisz?
 Liwia tupnęła nogą.
 — Nie pozwolę ci przebywać po za domem całemi nocami! — wrzasnęła.
 — Nie pozwolisz? A jakże to sprawisz? — pytał Marek, podnosząc się na posłaniu. — Przedewszystkiem, przemawiaj do mnie ciszej, bo nie lubię kobiet krzyczących. Nie jesteś już w domu byłego poborcy.
 — Jestem w domu swoim, u siebie! — wołała Liwia, nie zniżając głosu. — Ten dom należy do mnie, bo wydarłam go ze szponów lichwiarzy; wszystko, co się w nim znajduje, należy do mnie: i nazwisko twoje, i pamiątki rodzinne, i ty należysz do mnie, bo cię kupiłam.
 Marek zerwał się z łóżka.
 — Ejże! — zawołał. — Czy tak? Więc mnie kupiłaś? I to w jakim celu?
 — Abyś mi był mężem...
 — Dlaczego nie dodajesz: i panem. Powinnaś wiedzieć, że Kwintyliusz nie znosi nad sobą cudzej woli.
 — Miałeś czas nauczyć się, że i Fabia nie umie być niewolnicą.
 — A jednak nie byłoby nic dziwnego, gdyby córka wyzwoleńca posiadała więcej uległości od ciebie.
 Na żółtą twarz Liwii wystąpił ciemny rumieniec.
 — Nikczemny! — syknęła.
 — Podła żmijo! — krzyknął Marek. — Męczysz