Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/019

 Marek spojrzał na nią zmęczonemi oczami.
 — Taka jesteś blada, Tullio — mówił. — Czyby i ciebie przesyt pokonał.
 — Publiusz przysłał dziś pierścień żelazny — odpowiedziała Tullia, utkwiwszy wzrok w posadzce.
 — Szczęście cię wzruszyło, rozumiem...
 — Nie dla mnie ten pierścień zaręczynowy.
 — Nie dla ciebie? Dla kogo? — zapytał Marek zdziwiony.
 — Dla Mucyi...
 Marek puścił rękę Tullii.
 Milczeli oboje. On oparł znów głowę na dłoni i patrzył przed siebie szklannemi oczami; ona targała nerwowo suknię.
 — Szczęście nas opuściło, Tullio — odezwał się Marek po jakimś czasie. — Przeliczyliśmy się... chciałbym już przejść w krainę cieniów...
 Tullia podniosła głowę dumnie.
 — A ja nie — wyrzekła twardo. — Umrzeć bez zemsty, to rzecz niewolnika. Zemsta osładza zawód doznany.
 Była blada, lecz bladością gniewu, który rozdął jej nozdrza i tryskał jej z oczu.
 — Mucya niewinna — mówił Marek.
 — Winien każdy, kto śmiał stanąć na drodze moich zamiarów, rozmyślnie, czy wypadkiem.
 — To nasza krewna, Tullio.
 — Już ci raz mówiłam, że jestem sobie krewną najbliższą.
 — Wiem, że nie przebaczysz zniewagi. Cóż zamierzasz uczynić?