Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/022

gła żyły wrzącym ukropem. Musiała użyć całej siły woli, aby zapanować nad wzruszeniem.
 A ten pierścień nie był dla niej...
 Tullia wcisnęła twarz w poduszkę lektyki. Nieznane jej dumie łzy gorące paliły jej powieki.
 Gdy stanęła przed domem, była znów spokojna, jak zwykle. Tylko zmęczone oczy nie miały chłodnego blasku.
 — Przyślij mi Trazybula — rozkazała wywoływaczowi, spocząwszy w sali przyjęć na sofie.
 Nizki, tłusty, kosooki Greczyn wsunął się kocim krokiem i ucałowawszy koniec trzewika pani, czekał na zapytanie.
 — Czy pamiętasz moją obietnicę? — odezwała się Tullia, przeszywając sługę spojrzeniem lodowatem.
 Niewolnik pochylił głowę, przyłożywszy rękę do piersi.
 — Będziesz wolnym, albo zgnijerz w więzieniu.
 — Uczyniłem wszystko, co rozkazałaś, pani — mruknął Grek.
 — Uczyniłeś zamało, bo nie mam dotąd wiadomości pewnych.
 — Jutro, nocą, uda się Mucya Kornelia na nabożeństwo chrześcian do grobów podziemnych za bramą Appijską.
 W oczach Tullii błysnęła radość.
 — Czy to wiadomość pewna? — zapytała obojętnie, jak gdyby ją słowa niewolnika nic nie obchodziły.
 — Stałem za drzewem pod murem w ogrodzie,