Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/025

 — Możeby was rozpiąć, panie? — odezwał się Herman, który siedział na posadzce, podłożywszy pod siebie nogi. — Jesteście znużeni, a zbroja uciska.
 Serwiusz zrobił głową ruch odmowny.
 — Nie wiem dlaczego, ale zdaje mi się — wyrzekł — że mi zbroja będzie jeszcze dziś potrzebną.
 — Już późno, panie. Miasto śpi.
 — Jakiś głos wewnętrzny nakazuje mi czekać.
 — W takim razie czekajmy.
 — My znamy ten głos tajemniczy, Hermanie. Ostrzega on nieraz żołnierza.
 — Dziwny to głos, panie — mówił stary setnik.
 — Pamiętasz ostatnią bitwę? — zapytał Serwiusz. — Coś mi szeptało, żebym zmienił konia. Opierałem się owemu głosowi, ale tak mnie ścigał, iż go w końcu usłuchałem.
 — I uczyniliście dobrze, bo Blassius, który dosiadł waszego ogiera, nie wrócił z pola krwawego. Ludzie wierzą, że to głos naszych przodków, krążących nad nami, chociaż ich nie widzimy.
 — Może, może... któż przeniknie tajemnice pozagrobowe?... — mówił Serwiusz półgłosem.
 Zaspany wywoływacz wsunął głowę, przez drzwi i odezwał się:
 — Jakiś człowiek chce z tobą mówić, panie.
 Serwiusz podniósł się żywo.
 — Niech wejdzie — rozkazał, zwróciwszy oczy na kotarę.
 Na jej tle purpurowem zarysowała się wątła