Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/028

szy poszukiwania na przedmieścia, wyśledzą kryjówki chrześcian, a wówczas zostanie mu tylko trup Tusneldy.
 — Zaprowadź mnie natychmiast do waszych grobów — wyrzekł po dłuższym namyśle.
 — Po to przyszedłem, ale pamiętaj, panie, że przysiągłeś — odparł chrześcianin.
 — Nie lękaj się. Germaninowi zaufałeś.
 W kilka minut potem pędziło trzech jeźdźców ulicami Rzymu.
 — Z drogi! — nawoływał ciągle Herman, świecący z konia pochodnią.
 Przebiegli miasto, wypadli z bramy Appijskiej.
 Głucho rozlegały się na płytach bazaltowych uderzenia kopyt końskich. Grobowce zmarłych pokoleń, występujące wyraźnie ze srebrzystych półcieni blasków księżycowych, spoglądały na mężów, którzy pochyleni na karki rumaków, lecieli w ciszę nocną, jak duchy skrzydlate. Wiatr unosił ich płaszcze.
 Pędzili bez wytchnienia, skupieni, milczący. Gnała ich śmierć — stały gość tych stron ponurych. Codziennie rozbrzmiewały tu trąby pogrzebowe, co kilka tygodni brzęczały kajdany chrześcian, pędzonych przed trybunał pretora.
 Stróże mogił, czarne cyprysy, zadrżały od czasu do czasu, a wówczas popłynął nad ostatniemi mieszkaniami możnych rodów rzymskich tajemniczy szum, jakby podziemnej skargi echo niepochwytne.
 Jeźdźcy pędzili... Minęli grobowce Scypionów,