Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/037

 Z jednego z ganków przecisnął się przez tłum setnik straży miejskiej.
 — Czego tam? — zapytał.
 — Spojrzyj tylko, dowódco — wyrzekł żołnierz, oświecając twarz Serwiusza pochodnią.
 Setnik pochylił się nad skrępowanym.
 — Prefekt Serwiusz Klaudyusz Kalpurniusz — mruknął — zdjąć więzy.
 Kiedy oswobodzono Serwiusza z łańcuchów i powrozów, wyprostował członki i podniósł się z ziemi.
 — Wy jesteście żołnierzami? — wyrzekł. — Tylko zbóje napadają starców i kobiety.
 — Spełniamy rozkaz prefekta miasta — odparł setnik.
 — Wiem, ale prefekt nie każe się znęcać nad nieszczęśliwymi, którzy nie stawiają oporu.
 — Ty nie wyznajesz przesądu wschodniego, przesławny prefekcie? — zapytał setnik.
 — Wyznaję dotąd wiarę boskiego imperatora, a na cmentarz chrześcian przybyłem po narzeczoną, którą tu odnalazłem.
 — Rozkaż, a wydamy ją natychmiast w twoje ręce.
 Tusnelda, skrępowana jak wszyscy chrześcianie, stała obok Mucyi.
 Serwiusz przystąpił do niej, patrzył długo w jej oczy i wyrzekł z naciskiem:
 — Ty nie jesteś cbrześcianką, Tusneldo. Powiedz setnikowi straży miejskiej, że schroniłaś się tylko do grobów podziemnych przed zemstą Fabiusza. Powiedz, Tusneldo!