Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/040

 Nagle podniósł się ruchem szybkim i wyprostowawszy się, wyrzekł:
 — Ale ja ją oswobodzę przeciw jej woli... Wydrę ją z paszczy waszej sprawiedliwości, albo zginę z nią razem. Mam dosyć tej gry obłudnej, dosyć, dosyć... Na Walhallę! Zbyt długo służyłem gasnącym blaskom słońca, które już nikogo nie ogrzewa.
 Z oczu jego sypały się iskry, drżał na całem ciele.
 Publiusz ujął go za ręce i odezwał się łagodnie:
 — Ucho przyjaciela nie słyszało mowy obrażającej dumę Rzymianina. Uspokój się, bracie.
 Ale Serwiusz nie chciał się uspokoić.
 — Twoja duma rzymska zblednie, jak rozpacz niewolnika — wołał — gdy ci powiem, co dzisiejszej nocy widziałem.
 Pochylił sią nad Publiuszem, zniżył głos i mówił przez zaciśnięte zęby:
 — Twoją Mucyę sponiewierał prosty żołdak, jak ulicznicę. Za włosy ją porwał, podłą pięścią uderzył, plugawemi słowami znieważył, a potem spętał żelazem hańbiącem. Ona jest chrześcianką.
 Z gardła Publiusza wypadł chrapliwy, urwany dźwięk, podobny do charczenia konającego. Chwycił się za serce i oparł głowę o ścianę. Śmiertelna bladość powlekła jego oblicze.
 Długo milczeli przyjaciele.
 — Jeżeli widziałeś dobrze, Serwiuszu — odezwał się pierwszy Publiusz — niech się cienie przodków na-