Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/060

 Ona klęczała na posadzce z głową opuszczoną, przygnieciona ciężarem jego klątwy...
 Jej miłość znieważa? Jej dotknięciee plami? I to mówił on, Publiusz Kwintyliusz Warus, jeden z niewielu mężów, których sąd resztki uczciwego Rzymu szanował?...
 Strzaskana była duma Tullii, zmiażdzone wszystko, co wypełniało jej życie. Ten, któremu niosła serce kochające, odepchnął ją z pogardą, a wierzyciele wypędzą ją jutro, pojutrze z pałacu Korneliów. Dzieci będą wskazywały na nią palcami na ulicy, wołając: Siostrobójczyni!
 Tullia rzuciła się gwałtownie.
 — Nie, nie, klęsce mojej nie będzie nikt urągał, nikt, nikt! — zawołała, zrywając się z ziemi. — Klątwa twoja nie spełni się, Publiuszu, nie spełni...
 Otworzyła biust cesarza Augusta i wydobyła z niego truciznę Lokusty!
 Przyłożyła flaszeczkę do ust... wzdrygnęła się...
 Zdawało jej się znów, że słyszy naokoło siebie żałosny płacz wichru.
 Odetchnęła głęboko.
 — Tullia Kornelia miałaby się lękać śmierci? — dodawała sobie odwagi. — To strach dla motłochu!
 Wypiła szybko truciznę, schwyciła się rękami za gardło, postąpiła kilka kroków naprzód i runęła na posadzkę.
 Napój, wynaleziony przez powiernicę Norona, oddziałał piorunująco.

---