Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/064

molubnym motłochu, budząc w nim cześć dla ofiary obywatelskiej.
 Bez oporu rozstąpił się tłum, tworząc szeroki szpaler dla orszaku pretora.
 Za liktorami ukazali się klienci, a za nimi lektyka, otoczona niewolnikami.
 Z dumą spoglądał motłoch na tego pana krwi swojej, który spoczywał na poduszkach z nieruchomością posągu. Proletaryat czuł się w tej chwili Rzymianinem, narodem narodów. Ocknęły się w nim na kilka chwil instynkty przodków, co umiejąc siebie pokonać, narzucili światu wolę swoją.
 — Cześć tobie, Kwintyliuszu, cześć tobie, ojcze ojczyzny! — zahuczało wokoło.
 Męzczyźni wyciągali ręce w stronę lektyki, kobiety, podnosiły dzieci do góry.
 Dwóch tylko widzów nie łączyło się z ogólnym zachwytem. Stojąc pod filarami portyku, przypatrywali się z pod brwi ściągniętych w milczeniu orszakowi Publiusza. Kiedy tłum opróżnił rynek, popłynąwszy za lektyką, odezwał się Serwiusz:
 — Czy pamiętasz naszą rozmowę pod murem ogrodów cesarskich?
 — Pamiętam, panie — odparł Herman.
 — Mówiłeś wówczas, że mógłbyś mi dostarczyć dziesięciu gladyatorów, gotowych na wszystko.
 — Moi przyjaciele czekają na wasze rozkazy.
 — Zaopatrz ich w broń i w płaszcze legionistów i niech trzymają się w pobliżu domu Kwintyliusza.
 — Stanie się według waszego rozkazu, panie.
 — Nasze wozy podróżne i ten, który otrzyma-