Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/081

 Zołnierz pierwszy nie odpowiedział nic. Rzucił tylko towarzyszowi z pod brwi spojrzenie pogardliwe.
 Gdy tak stali, wsłuchani w ciszę nocy, zmącił tę ciszę szelest, idący z południa.
 Odwrócili się szybko, przykładając rękę do miecza.
 — Czy słyszysz?
 — Coś idzie po śniegu...
 — Może wilki...
 — Albo kuryer cesarski...
 Szmer był jeszcze tak daleki, że nie mogli rozróżnić jego przyczyny. Ale zbliżał się szybko, zmierzając prosto na obóz:
 — Zdaje się, że ktoś jedzie...
 — Cała gromada pędzi...
 Na białem tle śniegu zaczerniało coś ciemnego.
 — To ludzie! Baczność!
 Pierwszy żołnierz włożył w usta zgięty palec i wydał głośny świst. Na znak ten ożywił się brzeg rzeki. Kilkunastu jeźdźców nadbiegło.
 Było już teraz słychać wyraźnie chrzęst zmarzłego śniegu, zapadającego się pod kopytami koni.
 — Stój, kto tam! — zawołał jeden z żołnierzy.
 — Cicho tam! — zabrzmiała odpowiedź.
 — Prefekt! — szepnęli żołnierze i rozwinęli się w łańcuch, podnosząc tarcze do góry.
 — Witajcie! — wyrzekł Serwiusz, zatrzymując dymiącego konia przed legionistami.
 — Witaj, prefekcie! — krzyknęli chórem Germanowie. uderzając tarcze o tarcze.
 — Domyślam się, żeście się podczas mojej nie-