Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/096

granicy cesarstwa, tem głośniej odzywało się w niej sumienie rzymskie.
 Zdawało się chrześciance, że nowa nauka przesłoni jej całą przeszłość i wszczepi w jej krew pragnienia inne. Wierzyła w przepowiednię Minucyusza Feliksa, w rychły upadek świata, który się odwrócił od cnoty. A jednak należała do tego świata, o czem się przekonała w ostatnich tygodniach. Była patrycyuszką i Rzymianką, mimo chrztu i doznanej poniewierki.
 Przed nią i za nią, wokoło postępowali jeźdźcy, którzy robili wrażenie wcielonej siły męzkiej. Patrząc na tych olbrzymów, miała Mucya przeczucie pogromu.
 — Czy dużo Germanów mieszka po drugiej stronie Dunaju? — zapytała zcicha.
 — Jest nas tylu — odpowiedziała Tusnelda z dumą — że gdybyśmy szli razem, zalelibyśmy cesarstwo jak powódź.
 — Dlaczego więc nie idziecie razem?
 — Rozdziela nas niezgoda, ale... Patrz — wyrzekła Tusnelda, zmiarkowawszy, że powiedziała zawiele — to dom rzymski.
 Na wzgórzu, w miejscu odkrytem, świeciły białe ściany pałacyku, otoczonego zabudowaniami gospodarskiemi.
 — Ten dom należy prawdopodobnie do jakiego naczelnika plemienia Kwadów — mówiła Mucya.
 — Albo też do kupca, lub kolonisty rzymskiego — objaśniła Tusnelda.
 — Chyba szalony mógłby się osiedlić w kraju nieprzyjaciół.