Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/100

niedbywała obowiązków małżonki. I mnie należy się część twojego serca.
 — Podzielę je między ciebie i mojego Boga. Gdy go lepiej poznasz, ukorzysz się i ty przed jego dobrocią.
 — Być może, tymczasem jednak kocham Germanię i ciebie.
 Serwiusz objął Tusneldę ramieniem, i tuląc jej głowę do piersi, mówił szeptem:
 — Już mi się zdawało, że nie ujrzę nigdy światła twoich oczu i nie usłyszę pieśni twojego głosu. Śmierć szła śladami twojemi tak uporczywie, iż nawet moja nadzieja zaczęła wątpić. Ale nie złorzeczę losowi, bo nie poczułbym się może synem Radboda, gdyby nie krzywda, wyrządzona tobie. Bardzo cierpiałaś?
 — Już nic nie pamiętam... Jestem przy tobie...
 Tusnelda uśmiechnęła się do Serwiusza, podnosząc do niego wzrok płomienny.
 Po raz pierwszy od chwili, kiedy się znaleźli, siedzieli obok siebie bezpieczni i szczęśliwi, nie straszeni obawą pogoni. Mimo to nie ściskali się namiętnie, nie całowali, wstrzemięźliwość bowiem ludu dziewiczego, z którego pochodzili, nakładała hamulec na ich pragnienia. Niewiasta była dla Germanina świętością nietykalną dopóty, dopóki obrządek zaślubin nie uczynił z niej jego poddanki.
 — Już cię teraz nie opuszczę — mówił Serwiusz. — W godzinach spoczynku będziesz mi opowiadała o swoim bogu, który musi być lepszym od