Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/119

Leci na człowieka z jakimś osmalonym drągiem i wali prosto w łeb.
 — A tybyś wolał, żeby w powietrze — roześmiał się Gall.
 — W powietrze — nie w powietrze — bronił się Rzymianin — ale zawsze lepiej mieć do czynienia z porządnym szermierzem.
 — A jeszcze lepiej z dzieckiem lub niewiastą, bo można wtedy bezpiecznie zucha udawać — odezwał się jeden z Germanów.
 — Jeszczeście mnie nie widzieli przy robocie — wołał Rzymianin. — Niech tylko nadarzy się sposobność, a przekonacie się, co Wirginiusz potrafi.
 — Że umiesz szczekać, jak młody kundel, którego jeszcze wszystko bawi, o tem wiemy dawno — mruknął setnik hiszpański.
 — Jeśli nie przestaniesz mruczeć, stary niedźwiedziu, to przekonasz się, że umiem także kąsać.
 — I komary kąsają.
 Wirginiusz rzucił się na Hiszpana, chwytając go za tunikę, barbarzyniec jednak otrząsnął się tylko, jak duży pies, i kopnął krzyczącego napastnika nogą.
 — Waruj, zdechlaku! — odezwał się — bo cię tak butem poczęstuję, że ci zęby wyjadą z pyska razem z podłą duszą.
 — Barbarzyniec! — warczał Rzymianin.
 Wtem wbiegł na odwach żołnierz, pełniący straż za bramą.
 — Jakieś wozy zbliżają się do obozu! — zawołał.
 Legioniści zerwali się ze stołków.