Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/120

 — Z której strony? — zapytał setnik.
 — Od południa.
 — Zapewne kupcy.
 — Orły cesarskie błyszczą zdaleka.
 — Byłżeby to wysłaniec imperatora? Chybaby pożyczył skrzydeł od jaskółki.
 W obozie zrobił się ruch. Tłumnie wylegli żołnierze przed bramę i wytężyli wzrok w stronę orszaku, który zbliżał się szybko po śniegu.
 — Jakiś senator — szeptano wokoło — poprzedzają go liktorowie.
 Przybysze rysowali się już wyraźnie na białem tle. Przodem i z tyłu pędziło kilku jeźdzów; w środku posuwały się duże, kryte sanie.
 — Publiusz Kwintyliusz! — zawołał setnik hiszpański. — To on, poznaję jego konie.
 Nazwisko to nie oddziałało jednakowo na wszystkich. Wywołało ono błyski radości w oczach starszych wojowników, a twarze młodszych pokryło bladością.
 — Teraz masz sposobność pokazania, co Wirginiusz potrafi — wyrzekł Hiszpan do Rzymianina — dlaczego milczysz, jak gdyby ci język zamarzł?
 W ponurem milczeniu czekali rokoszanie na swojego byłego wodza. Kiedy dojeżdżał do bramy, odkryła większość głowy i zawołała szczerze:
 — Witaj, trybunie!
 Ale Publiusz nie odpowiedział powitaniem na powitanie. Nie podniósł ręki, nie otworzył ust, nie skłonił się nawet. Spoczywając na poduszkach sań, wodził po zgromadzonych wzrokiem, który przerażał